De 16 kilometer die je voor de wielen hebt, beginnen vriendelijk. Het stijgt maar mondjesmaat en voor je het weet ben je Willer sur Thur weer uit en rij je over een brede rustige weg met wat korrelig asfalt de boshellingen op. En dan, niet veel later, vraag je je ineens af of het profiel wat je uit je hoofd leerde wel klopt. Profielen laten slechts gemiddelde stijgingen zien en houden nauwelijks rekening met de grilligheid van bijvoorbeeld Le Grand Ballon. De 8,5% maximale stijging die ik hierboven aangeef, klopt dan ook niet. Voor de liefhebber van kasseien biedt Le Grand Ballon trouwens ook vertier want er zitten twee, zij het kleine, stukken kasseitjes in. Je vraagt je af waarom ze die hebben laten liggen, vermoedelijk om degenen die net dachten dat ze een ritme gevonden hadden, alsnog de moed te ontnemen. Tot aan Col Amic is het een aaneenschakeling van korte stukken stijl en minder stijl over een bochtige weg met zo nu en dan een haarspeldbocht.

Voor wie goede benen heeft is het een fantastische klim. Normaal gesproken is het zaak om snel je ritme te vinden, maar op deze klim is daar geen beginnen aan. Mij lukte het in ieder geval niet. Met goede benen zijn de steile stukken telkens net kort genoeg om goed door te trekken en daarna weer even te recupereren, zonder dat het tempo inzakt. Maar als die goede benen ontbreken dan is het een lange zoektocht naar het juiste verzet en blijft vanaf de Col Amic alleen nog het lichtste over.

Op de Col Amic draai je naar links, verlaat je de bossen en ga je nog zeven zware kilometers tegemoet. Zwaar omdat de klim grillig blijft maar de makkelijke stukken niet meer makkelijk zijn. Bovendien komt de wind om de hoek kijken. Zeker op de top, maar ook onderweg, moet je niet verbaasd staan als je Mont Ventoux-deja vu's hebt. Le Grand Ballon torent hoog uit boven het Rijndal en de andere omliggende dalen. Het is niet het maanlandschap van de Ventoux, maar het is er wel kaal, winderig, net zo stijl en de bochten lopen ongeveer dezelfde lijnen.

Mijn poging om Le Grand Ballon op te dansen, strandde niet ver na de Col Amic. Mijn vriendin was mij als gids vooraf gegaan en ik zag haar vanuit de auto een uur lang in de stromende regen omhoog rijden. Op de top was het 8 graden. Terug in Willer Sur Thur liet de zon zich weer zien en toen ik vertrok voor mijn beklimming was het al weer 17 graden. Omdat ik het liever warm heb dan koud besloot ik onder mijn wielershirt een thermoshirt met lange mouwen aan te doen. Dat mag je gerust een leermoment noemen. Ik leerde dat de Vogezen niet alleen grillig zijn qua stijgingspercentages, maar ook qua weersomstandigheden. De zon maakte van het natte weg- en bladerdek een stoomoven waarin ik heel snel mijn wielershirt kwijt wilde. En eigenlijk veel meer dan dat, maar dat ging niet. Tot een kilometer of vijf voor de top danste ik zoals ik me had voorgesteld nadat ik mijn vriendin omhoog had zien rijden. Maar toen raakte het op en kreeg ik flashbacks van andere momenten op de flanken van de beroemde cols die ik al bedwong. Momenten dat ik het fietsen niet meer leuk vond, dat ik de concentratie op wat ik me had voorgenomen niet meer kon vasthouden en momenten dat ik medelijden kreeg alsof ik mezelf van een afstandje zag afzien.

Natuurlijk kwam ik boven. Maar de goede tijd waar ik naar op weg was, bleek niet haalbaar. Ik had de goede vorm duidelijk niet te pakken, want ook het herstel ging traag. Of was het gewoon Le Grand Ballon die mijn overmoed niet had willen accepteren?

datum	afstand	voet	top	hoogteverschil	stijging (%)	tijd	gemiddelde
02-08-2010	10,0 km	402m	1163m	761m	7,6 (10,8 max)	42:27	14,1 km/u

De Petit Ballon is een wat minder bekende klim, maar voor wie een paar dagen in de Vogezen verblijft en zichzelf graag tegenkomt is het een absolute aanrader. Laat je niet afleiden door de naam, want Petit is de berg alleen maar omdat er ook een Grand Ballon is. De klim is wat moeilijk te vinden. Vanuit Munster rij je richting Luttenbach (twee km verder), waar je direct na het binnenrijden van dit dorp linksaf gaat het spoor over. Kort daarna ga je weer linksaf een bruggetje over. Daar doemt de klim onmiskenbaar voor je op.

Vervolgens leidt de weg je in tien taaie kilometers naar de top van de ballon waar het uitzicht prachtig is. Of je er tegen die tijd nog echt van kunt genieten is de vraag. De weg voert je grotendeels door dichte bebossing. Het is smal en het asfalt zit vol met gaten en hobbels. Bovendien is het wegdek niet netjes recht maar golft het alle kanten op. Het is nog net geen geasfalteerd geitenpad. Het is dan ook geen geschikte weg om af te dalen.

Na zo'n 7,5 km hoor je hoogstwaarschijnlijk koeienbellen klingelen. Dat is niet omdat de inspanning je teveel dreigt te worden - want dat zou best het geval kunnen zijn - maar wel omdat je kort daarna uitgestrekte weidevelden zult doorkruisen. Daar wordt het wegdek beter, maar krijg je er een straffe wind voor terug. En dat kun je er vermoedelijk nou net even niet bij hebben.

De Petit Ballon is ronduit grillig. Het is, op een klein stukje na (bij de afslag naar Wasserbourg), overal stijl maar vooral de wisseling in stijgingspercentages maakt het een lastige klim. Er staat overigens geen streep en geen bordje op de top. Maar maak je geen zorgen, het is volstrekt duidelijk waar de weg zijn hoogste punt heeft bereikt.

Mijn beklimming viel me zwaar. Ik had geen goede benen zo schatte ik vooraf in, maar de eerste kilometer gaf me tot mijn verrassing vertrouwen in een goede afloop. Na vier kilometer merkte ik echter dat het beste er al af was en dat ik het moeilijk zou gaan krijgen. Met hangen en wurgen kwam ik op het 'vlakkere' stuk, maar het zou niet meer goed komen. In de open vlakte van de weidevelden kwam de top tergend langzaam dichterbij. Met de wind vol in het gezicht beet ik me door de laatste honderden meters heen. Vooral de laatste twee ruime bochten bleken nog benenbrekers.

Wat eerder de Grand Ballon al deed, deed nu de Petit Ballon; bevestigen dat je voor killer-cols echt niet verder hoeft te reizen dan de Vogezen.