waardering klim
waardering beste tijd
| Alpe d'Huez | vanaf N91/D211 | |
| Col de la Croix de Fer | vanuit Rochetaillée | |
| Les Deux Alpes | vanaf Col du Lautaret | |
| Col du Galibier | vanuit Valloire | vanaf Col du Lautaret |
| Col d'Izoard | vanuit Briancon | |
| Col du Lautaret | vanuit Le Monetier-les-Bains en vanuit La Grave | |
| Col de la Madeleine | vanuit La Chambre | |
| Col du Télégraphe | vanuit Saint Michel-de-Maurienne | |
| Alpe d'Huez (hors categorie) | waardering klim | waardering beste tijd |
|
|
| datum | afstand | voet | top | hoogteverschil | stijging (%) | tijd | gemiddelde |
| 18-07-2002 | 13,7 km | 718m | 1812m | 1094m | 8,0 (14,8 max) | 59:05 | 13,9 km/u |
| 06-08-2004 | 12,6 km | 718m | 1762m | 1044m | 8,3 (14,8 max) | 55:20 | 13,7 km/u |
De eerste keer dat ik Alpe d'Huez opreed was ik niet erg onder de indruk van de klim. Zoals zo veel wegen naar skistations straalt deze berg weinig uit, bijvoorbeeld als het gaat om het landschap waarin je rijdt. Het gevoel dat ik een legendarische berg aan het beklimmen was ontbrak volledig. Het wegdek is ook eigenlijk te goed, te mooi. We hadden de klim niet verkend en dat kwam ons duur te staan. Niet zozeer omdat ik mezelf overschatte maar meer omdat we op zo'n kilometer of drie voor de top de verkeerde afslag namen. Destijds was het minder duidelijk wat de officiële route is dan het momenteel is, nu er duidelijk een doorgaande weg is en een afslag. Het gevolg was dat we om het dorp heen reden en zo het aankomstspandoek misten. De Alpe d'Huez heeft in feite twee aankomsten: één in het dorp zelf, het officiële einde van de klim en één 'achter' het dorp. Deze laatste aankomst is de aankomst van de Tour de France. Deze ligt niet alleen een kleine twee kilometer verder maar ligt ook nog een stuk hoger. Mijn eerste beklimming eindigde ergens tussen beide aankomsten in. Erg jammer, want daarmee was mijn eindtijd van weinig waarde. |  |
 |  |
Met het nemen van de verkeerde afslag daarbij opgeteld was het eigenlijk direct duidelijk dat mijn beklimming van 2002 niet mijn laatste zou zijn. Ik had een goede dag waardoor de Alpe d'Huez in mijn herinnering niet bleef hangen als een uitzonderlijk zware klim.
| In de zomer van 2004 zou ik een tweede poging wagen. De dag ervoor zijn we de klim gaan verkennen omdat drie van de vijf fietsers de klim nog niet eerder hadden gedaan. We zijn hem met de auto opgereden en de schrik sloeg mij behoorlijk om het hart. Was de klim nou steiler geworden? Nee, dat was ie niet. De aanblik van weg die na elke haarspeld bocht weer als een muur voor je verschijnt maakte dat ik het absoluut niet kon rijmen met het gevoel dat ik had overgehouden uit 2002. Onze dieselauto viel zo nu en dan gewoon stil in de tweede versnelling. De angst zat er dus goed in. Het voordeel van de Alpe d'Huez is echter dat je meteen vanaf de eerste meter vol aan de bak moet, vooral als je geen triple op je fiets hebt. Omdat de kilometers tot het dorpje La Garde de zwaarste zijn vallen de kilometers die daarop volgen relatief mee. Als je benen goed zijn kun je de vlakke haarspeldbochten gebruiken om even flink door te trekken. Is de vorm van de dag minder goed dan zijn ze zeer geschikt om heel even op adem te komen. Verder is op adem komen er eigenlijk niet bij, zeker niet als je een goede tijd wilt neerzetten. Ik was benieuwd op wat voor tijd ik zou uitkomen nu ik wist wat de juiste route was en nu ik wellicht beter getraind aan de voet verscheen. De eindtijd viel eigenlijk wat tegen. De laatste drie kilometer kreeg ik last van hoofdpijn en kon ik niet meer diep genoeg gaan voor een goed slot. |  |
 | Achteraf denk ik dat ik in 2002 beter was op de Alpe d'Huez dan in 2004. Ik vermoed dat het niet mijn laatste beklimming van de Alp was. Het is toch de berg waar iedereen naar vraagt als je zegt dat je op fietsvakantie bent geweest in de Alpen. Dat ik nou juist op díe berg niet mijn beste benen had doet mij verlangen naar een derde poging. |
| Col de la Croix de Fer (hors categorie) | waardering klim | waardering beste tijd |
|
|
| datum | afstand | voet | top | hoogteverschil | stijging (%) | tijd | gemiddelde |
| 17-07-2002 | 18,7 km | 710m | 1494m | 836m * | 4,5 (11,1 max) | 1:01:06 | 18,4 km/u |
| 25-07-2002 | 30,8 km | 710m | 2067m | 1457m * | 4,7 (11,1 max) | 1:46:36 | 17,3 km/u |
* ongeveer 4 km van deze col is afdaling waardoor het hoogteverschil groter is dan het verschil tussen top en dal
Onze eerste beklimming van deze prachtige berg strandde net na het tweede steile stuk. Kort voordat wij er passeerden waren er rotsblokken naar beneden gekomen en op de weg tot stilstand gekomen. Helaas was de Gendarmerie er eerder dan wij en werden wij vriendelijk verzocht om te keren. Nogal frustrerend. Acht dagen later zouden we terugkeren. Ik had me voorgenomen om vanaf de eerste kilometer voluit te gaan om een mooie tijd neer te zetten. Op het punt waar we eerder gestrand waren was ik nu zes minuten sneller. Mijn eindtijd zal ik niet snel meer verbeteren, hoewel mijn gevoel hierover ook is beïnvloed door het feit dat mijn fietsmaat bijna een kwartier later op de top arriveerde en dat in feite weinig zegt over mijn eigen presteren. Het is vanwege de afwisseling in stijgingspercentages en de lengte een fascinerende berg, zeker als je goede benen hebt.
waardering klim waardering beste tijd
Les Deux Alpes is een leuke berg om een persoonlijk record op bij te houden. De berg is goed te bereiken en de klim is niet lang genoeg om je volledig uit te putten. Toch was Les Deux Alpes twee van de drie keren dat ik hem reed geen makkie. De eerste keer was het de eerste Col in mijn leven. Ik herinner me nog dat ik het erg zwaar had. Ik kreeg mijn adem niet onder controle en had voortdurend het gevoel dat ik echt geen seconde harder kon. De wetenschap dat het de dagen erop pas echt zou beginnen maakte me toen ernstig aan het twijfelen of ik met mijn 39x26 überhaupt wel boven zou komen. De ervaring leert echter dat de eerste berg geen graadmeter is voor hoe het je op de andere Cols zal vergaan. Mijn tweede poging was twee weken later; ik was ruim anderhalve minuut sneller.
Twee jaar later stond de klim weer als eerste op het programma. Het zou een goede indicatie van de vorm moeten opleveren en dat deed het ook. Het werd een persoonlijk record dat ongetwijfeld nog scherper had gestaan als ik twee weken later nog de kans had gezien hem nogmaals te doen. De eerste vier kilometer gingen namelijk bijzonder moeizaam. Daarna vond ik door een demarrage een ander ritme dat ik tot de top kon blijven volhouden.
De goede bereikbaarheid en de relatief korte afstand maken de klim leuk om te doen. Verder is het geen berg waarvoor je de reis naar de Alpen zou moeten maken. Met de top van de Col du Galibier en de Alpe d'Huez binnen een straal van 35 kilometer is Les Deux Alpes slechts een niemendalletje.
waardering klim waardering beste tijd
* eerst de Col du Télégraphe gereden.
Vanuit Valloire begint de klim tamelijk steil. Al snel verlaat je de bewoonde wereld en kom je in de open vlaktes. Daar is de weg gedurende 3 á 4 kilometer aanzienlijk vlakker. Het gevaar van zelfoverschatting ligt daar op de loer. Met wind tegen heb je echter ook aan de minder steile kilometers een hele kluif en dat wordt daarna alleen maar erger. Bij Plan Lachat steek je het dal over en heb je al enige tijd zicht gehad op de zware kilometers die nog komen. Zodra je het bruggetje over bent is er geen weg meer terug. Vanaf daar wisselen haarspeldbochten en lange rechte stukken elkaar af en wordt het nergens meer 'aangenaam'. Het is een vreemde gewaarwording als je op de lange rechte stukken blijkt te moeten 'harken'. Toch zijn er maar weinigen die dat niet hoeven, zeker met de wind op de kop.
Als je nog wat over hebt voor de laatste anderhalve kilometer kun je er zeker van zijn dat je dat ook nog wel kwijt raakt. Dit laatste stuk is het steilst en onwaarschijnlijk zwaar als je al tegen je maximum rijdt. Daar merk je pas wat het is om in de ijle lucht te fietsen.
Eenmaal op de top zakte ik misselijk in de hekken, die er nog stonden van de Tour de France. Ik had mijn doel bereikt maar het was ten koste gegaan van veel meer dan ik had gewild. Liggend op het asfalt was het enige waar ik aan kon denken zo snel mogelijk weer te herstellen en dit keer niet omdat er de volgende dagen nog meer cols op het programma stonden. Ik heb daar mijn gezondheid ernstig op het spel gezet en gezondheid bleek plots veel meer waard dan de dagzege van een nietsbetekenende tweestrijd.
waardering klim waardering beste tijd
* op gehuurde mountainbike met voorvering en voorafgaand de laatste 13 km van de Col du Lautaret gereden.
Mijn eerste keer op de Galibier was op een gehuurde mountainbike met voorvering. Mijn enige hooggebergte-ervaring waren de dertien kilometer die ik vanaf de fietsenwinkel tot de top van de Col du Lautaret moest afleggen om aan de voet te komen. Het was die dag steenkoud en de wolken hingen laag. De laatste kilometers van de Col du Lautaret gingen aardig, na een moeizame start. Na even in de volgauto te hebben gezeten om op temperatuur te komen ben ik aan de klim begonnen. Veel kan ik me er niet meer van herinneren, behalve dat het een totaal nieuwe ervaring was en dat ik half bevroren boven kwam. Mijn benen hebben nooit meer zo'n pijn gedaan als tijdens de 21 kilometer afdaling naar de fietsenwinkel.
De tweede keer was het niet veel anders met de weersomstandigheden, zij het dat het iets warmer was maar ook veel harder regende. Nu ben ik een goede regenrijder en eerlijk gezegd had het wel wat. Ondanks dat ik vooral in het begin flink met mijn regenjas heb zitten klooien werd het best een aardige tijd. De laatste kilometer ben ik totaal ontploft en kreeg ik mijn 39x26 nauwelijks nog rond. De koude lucht en het gebrek aan zuurstof maakte dat ik zó diep moest ademen dat ik op de top duizelig was. waardering klim waardering beste tijd
Het heeft me wel aan het denken gezet. Elke keer dat ik in het hooggebergte was bleek de tweede week aanzienlijk beter dan de eerste. De vraag is of ik aan het eind van de tweede week op mijn top zit of dat ik in de week daarop nog zou kunnen verbeteren. Dat laatste lijkt waarschijnlijk omdat mijn trainingsarbeid met krap 1500 kilometer tamelijk gering is en ik door meer te trainen dus nog zou kunnen verbeteren. Dat is wat tijdens zo'n vakantie lijkt te gebeuren, naast het niet te onderschatten belang van het wennen aan de hoogte.
De Col du Lautaret heb ik nog niet in z'n geheel gereden. Driemaal reed ik een deel van de col; eenmaal op een gehuurde mountainbike vanuit Le Monetier-les-Bains op weg naar de Col du Galibier en tweemaal op de racefiets vanuit La Grave ter voorbereiding op de dagen die nog zouden komen (zie profielen). Vanuit de auto heb ik de col aan de westkant (vanaf Les Clapiers) echter al heel vaak gezien. Het is zeker de moeite waard om de Col du Lautaret ook eens op de fiets te bedwingen, afgaande op de vele fietsers die ik elke dag vanaf de camping in La Grave zag voorbijkomen.
De klim is zeker niet steil maar wel lang. Bovendien ligt de top boven de 2000 meter. De wind kan het de laatste kilometers tot de top nog aardig zwaar maken, zeker het stuk vanaf La Grave. De Col du Lautaret vormt de verbindingsweg tussen Les Clapiers en Briançon. Er is daarom veel verkeer en er wordt vaak hard gereden. Aan de westkant zit ook een aantal irritante tunnels waar het koud en donker is. Als je je tegelijkertijd met een vrachtwagen in zo'n tunnel bevindt is dat geen pretje, al was het maar vanwege de uitlaatgassen.
waardering klim waardering beste tijd
Mijn beklimming van de Col de la Madeleine was vooral een bijzondere ervaring omdat het uit twee totaal verschillende fasen bestond. Ook de factor tijd had twee gezichten. Het eerste deel zat ik tegen mijn 45-minutenafspraak (zie Als de weg omhoog begint te lopen ...) aan te hikken. Hoewel ik tussen de 20e en 40e minuut nergens het gevoel had harder te kunnen bleef ik uitzien naar het moment dat de 45e minuut zou aanbreken. Dan zou ik gaan demarreren en er achterkomen of het inderdaad niet mogelijk was om een gat te slaan. Ondanks dat ik vooral enorm zat af te zien bleef ik uitzien naar dat moment. Die twintig minuten duurden verschrikkelijk lang. Na mijn demarrage heb ik nog 40 minuten alleen op kop gereden, vrijwel net zo lang als het hele stuk daarvoor. Ik kan me heel levendig inbeelden hoe de laatste negen kilometer verliepen maar juist het tijdsbesef ontbreekt volledig. Ik heb absoluut niet het gevoel dat ik 40 minuten alleen heb gereden. Ik kan me nog herinneren dat ik op mijn fietscomputer keek en zag dat ik 1 uur en 15 minuten onderweg was. Het volgende moment zag ik mijn vriendin en passeerde ik de top. Dat was 10 minuten later ...
Voor mij zijn de gebeurtenissen op de Col de la Madeleine het ultieme bewijs dat pijn voor een groot deel tussen de oren zit. Natuurlijk kun je ook fysiek in anderhalf uur wisselende gesteldheden hebben maar het verschil tussen het eerste en tweede deel van de beklimming was simpelweg te groot om het alleen daar aan toe te schrijven. Ook bewijst het dat het 'je moeten inhouden' tijdens een klim niet betekent dat je je automatisch ook spaart. Ik kan niet meer controleren wat er was gebeurd als ik mijn 45-minutenafspraak tien minuten eerder had gelegd. Vermoedelijk was ik dan ook weggereden en tot de top in hetzelfde tempo doorgegaan.
De foto's van de Col de la Madeleine op deze site zijn afkomstig van www.predigtenundprivates.de en www.thamesvelo.org.uk waardering klim waardering beste tijd
* voorafgaand aan de Col du Galibier. Mijn eerste beklimming van de Col du Télégraphe stond eigenlijk in het teken van wat als een monster aan het verlengde van de col ligt; de Col du Galibier. De wetenschap dat ver voorbij de top het ergste nog op mij lag te wachten was genoeg om mezelf te kunnen temperen en in een strak maar gecontroleerd tempo naar boven te rijden.
De Col de la Croix de Fer was mijn eerste 'hors categorie'-col. Het was die dag moeilijk om in te schatten wat de juiste kleding zou zijn. Het was tamelijk fris maar als de zon door de wolken brak werd het direct erg warm. Toch maar besloten het zekere voor het onzekere te nemen en met een lange broek op de fiets te stappen. De eerste zeven kilometer van de klim zijn zeer geschikt om warm te rijden of, als je een snelle tijd wilt, flink gas te geven. Halverwege dit eerste stuk zit een paar honderd meter die je even laten voelen wat je nog te wachten staat. Dit stukje is een soort kunstmatige klim die leidt naar een dam. Deze dam rij je over en vervolgens sla je linksaf. Je hebt het dorp daar al verlaten en rijdt richting het eerste stuk echte klim. Dat is meteen ook een van de zwaarste stukken. Mijn lange broek heb ik daar veelvuldig vervloekt. Je rijdt door de bossen over een verschrikkelijk steile weg, met de zon op je hoofd en zonder een zuchtje wind. Deze drie kilometer leken oneindig lang. Maar als je ze achter je hebt gelaten wordt je getrakteerd op een vlakker stuk met zelfs een flinke afdaling als toetje. Het laatste stuk van deze afdaling is erg steil met kort na elkaar een aantal haarspeldbochten. Je steekt vervolgens het riviertje over naar de andere kant van het dal.
Daar word je direct herinnerd aan het feit dat je met een 'hors categorie'-col bezig bent. Hoe hard je ook over het bruggetje komt suizen, je staat onmiddellijk weer stil. Er volgen twee verschrikkelijke kilometers waarna de weg langzaam weer normale percentages aanneemt. Als je het profiel niet hebt bestudeerd wordt je vervolgens weer verrast door een afdaling. De laatste vijf kilometer zijn op zich niet meer zo zwaar. Je hebt er op dat moment echter al wel 25 opzitten en nadert de 2000m-grens. 
Les Deux Alpes (1e categorie) 
datum afstand voet top hoogteverschil stijging (%) tijd gemiddelde 16-07-2002 8,8 km 1044m 1650m 604m 6,9 (9,4 max) 35:00 15,1 km/u 27-07-2002 8,8 km 1044m 1650m 604m 6,9 (9,4 max) 33:29 15,8 km/u 03-08-2004 8,8 km 1044m 1650m 604m 6,9 (9,4 max) 32:56 16,0 km/u
Als je net in de Alpen bent gearriveerd en vast even wilt voelen wat klimmen is, maar je nog niet direct wilt wagen aan een van de omliggende grotere Cols, dan is Les Deux Alpes de ideale opwarmberg. De stijgingspercentages zijn goed te doen en de berg is slechts negen kilometer lang. Na drie kilometer bevind je je in het dorpje Mont-de-Lans waar de weg eventjes bijna vlak is. Daarna is het nog vijf kilometer tot het skidorp. Les Deux Alpes heeft wel wat weg van Alpe d'Huez. De weg is prachtig geasfalteerd en breed, de omgeving is nagenoeg hetzelfde, de bochten zijn genummerd en hebben ook qua ligging veel weg van die van de Alpe d'Huez. Verder gaat elke vergelijking mank.
Col du Galibier (vanuit Valloire, hors categorie) 
datum afstand voet top hoogteverschil stijging (%) tijd gemiddelde 20-07-2002 18,0 km 1408m 2646m 1238m 6,9 (9,8 max) 1:19:47 * 13,5 km/u 08-08-2004 18,0 km 1408m 2646m 1238m 6,9 (9,8 max) 1:13:32 14,7 km/u
De Col du Galibier heeft veel weg van de Col du Tourmalet in de Pyreneeën. Dezelfde verraderlijke, slechte wegen die soms nauwelijks lijken te stijgen. Niets is echter minder waar. Doordat het landschap vrijwel alleen bestaat uit uitgestrekte graslanden en breed verspreide rotsblokken verkijk je je snel op de zwaarte van de Col. De hoogte en het feit dat de wind er vrij spel heeft speelt daarbij zeker ook een rol.
Mijn eerste poging was een onvergetelijke. Tijdens deze beklimming voelde ik me vanaf de eerste meter slecht. Ik had de Télégraphe al in de benen en dacht tamelijk goed in Valloire te zijn aangekomen. Maar op de Col du Galibier deed elke meter pijn, verschrikkelijk veel pijn. Mijn fietsmaat (Peter) reed bijna de hele klim voor mij, soms zat ik in het wiel, soms op 10, soms op 20 meter. Ik moest vechten voor elke meter en kon absoluut niet harder, en dat was niet normaal. Soms twijfelde ik of ik de top wel zou halen, wetende dat ik de 2000m-grens al was gepasseerd en dat herstellen op die hoogte eigenlijk niet meer kan. Twee kilometer voor de top drong bij mij echter het besef door dat ik die laatste 10 minuten ook wel zou gaan volbrengen. Met dat besef veranderde er iets in mijn hoofd. Nog altijd reed ik op zo'n 10 meter van Peter en had ik eigenlijk nog altijd de kans om als eerste boven te komen. Die conclusie bleek genoeg om ook daadwerkelijk als eerste boven te komen. Het overleven sloeg plots om in de wil om de lijdensweg toch nog een mooi slot te geven. Mijn gedachten stonden stil op het moment dat ik uit mijn zadel kwam om te versnellen, iets wat ik allang niet meer voor mogelijk had gehouden. Ik haalde Peter in maar viel stil. Peter sloot weer aan en ik ging nogmaals. In een roes reed ik de laatste kilometer in. Met nog 500 meter te gaan keek ik achterom en zag ik dat de strijd gestreden was. Op dat moment voelde ik dat mijn laatste reserves waren verbruikt. Mijn vriendin riep nog, rennend aan mijn zijde "jezus, je ziet helemaal wit" en ik besefte dat wat ik aan het doen was bepaald niet verstandig was. De gedachte dat ik het nu niet meer mocht weggeven hield mij op de fiets. 
Vanwege het bovenstaande verhaal was ik in 2004 ietwat bevreesd voor een nieuwe klim naar de top. Ik voelde me echter goed en de wetenschap dat dit keer de Télégraphe niet eerst beklommen werd maakte dat ik niet bang was voor een herhaling van twee jaar eerder. Toch heb ik me gedurende de klim voortdurend proberen te sparen, wetende dat je op de Col du Galibier pas echt op de top bent als je het bordje kunt aanraken. Uiteraard was ik veel sneller dan de eerste poging. Toch was ik niet tevreden want de wind had roet in het eten gegooid. Vooral de eerst acht kilometer kunnen zonder wind of met wind mee aanzienlijk sneller. 1 uur en 10 minuten moet dan kunnen. 
Col du Galibier (vanaf Col du Lautaret, hors categorie)
datum afstand voet top hoogteverschil stijging (%) tijd gemiddelde 28-07-1999 8,6 km 2057m 2646m 589m 6,8 (12,1 max) n.v.t. * n.v.t. 04-08-2004 8,6 km 2057m 2646m 589m 6,8 (12,1 max) 34:27 15,0 km/u
De klim vanaf de Col du Lautaret is slechts acht kilometer lang. Verder lijkt deze kant van de col als twee druppels water op de klim aan de noordzijde. Het is iets minder steil, maar nog altijd steil genoeg om jezelf tegen te komen. Vooral de lange rechte stukken zijn weer verraderlijk. De laatste kilometer is, net als aan de noordzijde overigens, prachtig geasfalteerd. Het mooie asfalt is echter ook het enige waardoor je niet wordt tegengewerkt. Juist omdat de voorlaatste kilometer minder steil is als de voorgaande komen de laatste duizend meter ongelooflijk hard aan.
Van beide kanten is de Col du Galibier niet echt een mooie berg. Hij is vooral erg kaal en eentonig. Toch blijft het een van de meest uitdagende Cols. Voor mij heeft ie echt iets magisch. Waarschijnlijk komt dat omdat ik mezelf er elke keer weer keihard tegenkom en dat terwijl ie bij mooi weer zo vriendelijk oogt. 
Col d'Izoard (1e categorie)
datum afstand voet top hoogteverschil stijging (%) tijd gemiddelde 26-07-2002 19,1 km 1214m 2360m 1146m 6,0 (9,6 max) 1:13:11 15,7 km/u 13-08-2004 19,1 km 1214m 2360m 1146m 6,0 (9,6 max) 1:09:19 16,5 km/u
Een van de mooiste Cols in de Alpen is de Col d'Izoard. Het landschap is prachtig en met geen enkele andere Col te vergelijken. Het heeft echt een eigen karakter en dat geldt zeker ook voor de klim. Hoe hoger je komt hoe mooier de weg naar boven slingert. Vooral de laatste kilometers zijn schitterend. De voet van de noordkant van de Col bevindt zich in Briançon. De eerste kilometers lopen afwisselend op en af maar brengen je langzaam hoger en hoger. Als je vanaf de voet voluit rijdt, maakt het voortdurend moeten wisselen van verzet het zwaarder dan het op papier lijkt. Met nog zeven kilometer voor de wielen begint de klim pas echt. Vanaf daar komt er nergens meer een mogelijkheid om op adem te komen. De Col heeft in dit laatste stuk enorm veel haarspeldbochten waar je prachtig binnendoor kunt steken. Deze bochten zijn een stuk minder ruim dan die van de Alpe d'Huez en zijn dan ook niet vlak aan de buitenkant. Autoverkeer is er nauwelijks, het is echter wel een geliefde route voor motoren. Op de top van de Col staat een klein Tour de France-museum.
Ik heb de klim tweemaal gedaan en beide keren had ik superbenen, niet toevallig beide keren twee dagen voor vertrek naar huis. Ik heb de klim niet als zwaar ervaren maar besef dat dat erg afhankelijk van de vorm van de dag is. Vooral mijn beklimming in 2004 was een prachtige ervaring. Niet eerder ben ik voor mijn gevoel zo hard omhoog gereden op een Col in het hooggebergte. Mijn eindtijd was bijna vier minuten sneller dan de tijd van twee jaar eerder, een tijd die ik eigenlijk al als tamelijk scherp had bestempeld. De Col d'Izoard stond in 2004 eigenlijk niet op het programma, maar mijn goede benen in de tweede week deden mij besluiten de Col toch nog eens te doen. Ik denk dat mijn tijd op de Col d'Izoard beter is dan elk ander persoonlijk record. 
Col du Lautaret
Col de la Madeleine (hors categorie)
datum afstand voet top hoogteverschil stijging (%) tijd gemiddelde 10-08-2004 19,1 km 470m 1993m 1523m 8,0 (11,3 max) 1:25:00 13,5 km/u
De Col de la Madeleine hoort qua profiel bij de zwaarste cols op deze site. De Col de la Madeleine is tamelijk lastig gesitueerd en daardoor moeilijk bereikbaar, uiteraard afhankelijk van wat je standplaats is. Het is desondanks absoluut de moeite waard om hem op te zoeken en naar de top te rijden. Een stijging van 1523 meter gedurende één col vind je aan de westkant van de Alpen vrijwel nergens. Zoals zoveel cols heeft ook de Col de la Madeleine twee karakters; de kilometers tot aan Longchamp rijd je tussen de begroeing, daarna bevind je je tussen inmense graslanden. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Col du Galibier zijn deze graslanden niet bezaaid met rotsen en ander puin.
Ik moet bekennen dat ik tijdens mijn beklimming weinig van het landschap heb meegekregen. Het is geen klim om op je gemak te gaan zitten rondkijken. Pas op de terugweg in de auto zag ik goed waar ik allemaal langs ben gereden. Toen merkte ik pas echt goed hoe eindeloos lang, steil en bochtig de klim is. Uiteraard merk je ook op de fiets dat de weg aardig omhoog loopt, alleen was ik de eerste acht kilometer vooral bezig met overleven. Al het besef van de omgeving ontbreekt dan in zekere zin. Het hervinden van mijn klimritme voelde als een bevrijding. Op dat moment raakte ik zo gefocust op het ritme dat ik wederom geen notie had van de omgeving of de steilheid van de weg.
Het vinden van het juiste ritme is dus van groot belang. Nog van groter belang is het ontkennen van pijn. Volgens mij kun je altijd harder op het moment dat je denkt dat je je maximum bereikt hebt of dat het niet meer gaat, als je het maar echt wilt ...
Col du Télégraphe (2e categorie)
datum afstand voet top hoogteverschil stijging (%) tijd gemiddelde 20-07-2002 11,9 km 714m 1566m 852m 7,2 (10,6 max) 54:04 * 13,2 km/u 12-08-2004 11,9 km 714m 1566m 852m 7,2 (10,6 max) 47:51 14,9 km/u
De Col du Télégraphe is voor velen slechts een aanloop voor de Col du Galibier. De col kent een gelijkmatig verloop met vrijwel geen echt steile stukken. Het is daarmee inderdaad een ideale opwarmberg voor degenen die wat tijd nodig hebben om op gang te komen. Vanwege dezelfde reden is het ook een erg geschikte berg om vanaf de voet voluit tegenop te rijden. Je rijdt vrijwel de volledige 11,9 kilometer tussen de begroeiing. Dit en de beperkte hoogte maken het dat de temperatuur met de zon hoog aan de hemel behoorlijk kan oplopen.
Twee jaar later kwam ik terug om me alleen aan de Col du Télégraphe te wagen en er een acceptabele tijd neer te zetten. Het ging ruim zes minuten sneller dan de vorige beklimming, maar mijn richttijd van 47 minuten haalde ik net niet.
Hoewel deze col in veel opzichten vergelijkbaar is met Les Deux Alpes zorgt de ligging er voor dat het een minder populaire col is. Het feit dat de col als tweede categorie staat aangeduid zegt alles over de functie die deze berg heeft; een opwarmer voor de Col du Galibier. Wat mij betreft onterecht, want Les Deux Alpes (1e categorie) is toch echt van een minder kaliber.